«یادت نره داروهاترو سر وقت بخوری... میدونی که چقدر دوستت داریم... » این آخرین کلماتی بود که از مادرم در ایران شنیدم، پیش از آنکه اینترنت برای سه روز قطع شود و بدون آنکه بدانیم چه زمانی دوباره وصل میشود. بدون اینکه میلیونها ایرانی بدانند چطور با بحران جنگی که انتظارش را نداشتند مقابله کنند. روایت تکاندهنده شهروندان از زندگیای که ناگهان در یک شب تغییر کرده بود فراوان است. کاربری ایرانی ساکن در اروپا نوشته بود «بمبهایی که در سرزمین مادری بر زمین میخورند، هزاران کیلومتر دورتر در تنهاییام، آوار را بر سرم خراب میکنند.»